30 වසරක කුරිරු යුද්ධය නිමා කරන්න ත්‍රිවිධ හමුදාව ජීවිත මොන තරම්නම් කැප කළාද..?
අම්මා තාත්තා, බිරිඳ, දරුවෝ වගේම මුළු පවුලම කැපකරලා රට වෙනුවෙන් ඔවුන් කළ සේවය කවදාකවත් මිල කරන්න බැහැ.
සමහරු කැම්පස් යද්දි එක වයසෙම එකට ඉගෙන ගත්තු අනෙක් යාළුවා යුද බිමට ගියා.
ඒ වගේ සිද්ධියක් ගැන ලියැවුණු අපූරු සටහනක් මුහුණුපොතෙන් අපිට ලැබුණා.
එම සටහන පහතින්…
අපි එක පන්තියේ..
උඹට A තුනයි..
මට S තුනයි…
අපි දෙන්නම විස්ස පනිද්දි ගෙදරින් ගියා..
උඹ කැම්පස් ගියා..
මම හමුදාවට ගියා..!
උඹ කට්ට කාලා, නිදහස් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් සටන් කරලා ඩිග්රිය ගත්තා..
මම නොමැරී මැරී මහ කැලෑවේ ට්රේනින් වෙලා සොල්දාදුවෙක් උණා..
උඹට කොම්පැණියක ලොකු රස්සාවක් හම්බුණා..
මම මගේ සේනාංකයත් එක්ක යුද්ධ පෙරමුණට ගියා..
උඹ උදේ අටට වැඩට ගිහින් පහට ගෙදර ආවා..
මම සති ගණන් එක දිගට යුද්ධ කලා..
උඹට පඩි වැඩි උණා..
මගේ උරහිසේ දිලිසෙන තරු එකතු උණා..
හැමදාම හවස් වෙද්දි උඹ ගෙදර ආවා..
මම හවසට අම්මට යවන්න ලියුමක් ලිව්වා..
උඹට හම්බුණේ රස්සාවක්..
මට හම්බුණේ කඩයිමක්..
අපි දෙන්නම බැන්දා..
උඹ ගෙදරින් එද්දි “පරිස්සමින් ගිහින් එන්න..” වයිෆ් කිව්වා..
මම ජීවතුන් අතර ඉන්න කියලා මගේ වයිෆ් බෝධි පූජා තිබ්බා..
අපි දෙගොල්ලොම අවුරුදු සැමරුවා.. වෙසක් සැමරුවා.. නත්තල් සැමරුවා..
උඹ පාට පාට ලයිට් එළි පිරුණ උඹේ ගෙදර සාලේ ඉඳන්..
මම කිරි පාට හඳ එළියෙන් නෑවුණ කැලේ ගහක් යට ඉඳන්…
ඇත්ත, උඹත් යුද්ධෙක..
මන් ඊට වෙනස් යුද්ධෙක..
උඹ කාර්යාල වැඩවලට පිටරට සවාරි ගියා..
මම අන්තිම සටනට එකතු වෙන්න යුධ පෙරමුණට ගියා..
අපි දෙන්නම ආපහු ආවා..
උඹේ ගෙදර අය.. අපේ ගෙදර අය..
දොගොල්ලොන්ගෙම ඇස් වල කඳුළු…
උඹ එයාලගේ කඳුළු පිහ දැම්මා..
මට කඳුළු පිහදාන්න බැරි උණා…
උඹ උඹේ ගෙදර අය ගාවට ගියා..
අපේ ගෙදර අය මන් ගාවට ආවා…
උඹ එයාලව වැළඳ ගත්තා..
මට වැළඳගන්න බැරි උණා…
උඹ හිටියේ පවුලේ අය ගාව..
මම හිටියේ යාළුවන්ගේ කර උඩ.. සීල් කරලා වහපු පෙට්ටියක් ඇතුලේ…
සිංහ කොඩියෙන් හැඩවුණ පෙට්ටිය ඇතුලේ හිටිය මගේ පපුව උඩ දිලෙසෙන පදක්කම් ගොඩක්..
උඹේ අතේ කල සේවය අගයන සහතිකයක්..
අපි හැමෝම රට වෙනුවෙන් යුද්ධ කරනවා..
සමහරු මතකයන් එකතු කරගන්නවා..
ඒත් සමහරු,
හැමදේම රට වෙනුවෙන් පූජා කරනවා..
උඹ රට ජාත්‍යන්තරයට අරන් ගියා..
මම, උඹට ආපහු එන්න නිදහස් රටක් ඉතුරු කලා…!
